35. Met de bak popcorn op schoot

Ik heb gisteren samen met een vriend en veel bevriende collega-commentatoren naar de honkbalwedstrijd Boston Red Sox tegen Texas Rangers gekeken. Heerlijk met bier en popcorn.

Het was een doorsnee wedstrijd, 21:00 uur bij ons, 14:00 uur in Arlington, half gevuld stadion in Arlington. Vrijdag hadden de Rangers gewonnen, zaterdag de Red Sox. Beide prima in de race voor de playoffs.

De vriend had zijn huiswerk goed gedaan. Hij wist me te vertellen dat Texas nog nooit de World Series had gewonnen en dat de Red Sox een Japanse pitcher hadden, Daisuke Matsuzaka. Hij is grote een Seinfeldfan en weet daarom en passant ook nog even te droppen dat tussen de Red Sox en de Yankees een grote rivaliteit heerst.

Daarna nemen mijn andere vrienden het over. Johan D, Maarten D, Herbert D, Mart S, Theo R, Evert ten N, Piet de V. en Hugo W zitten klaar voor de wedstrijd. Ik hoor links van me dat mevrouw Van Zetten uit Tiel niets begrijpt van de tekens van de coaches. Rechts van mij roept een vriend dat die Texaan Elvis Andrus loopt te linkeballen op het 1e honk. Een ander is verbaasd: Een gekke Texaan, je bedoelt “Se Boss?” Neehee die doet niet meer mee zegt de eerste weer. (Senk Joe, zucht de rest)

Dan roept een ander: Komt die aangooooooi …… Strike! C.J. Wilson, goede pitcher is dat toch!

Ja maar, zegt een man uit Drenthe zelfverzekerd, Wilson is op papier de beste pitcher. Maar wat zegt dat na 7 innings? En volgens de bekende 1 minuut per 10 km regel...

DAT IS EEN ANDERE SPOHORT!!! wordt er gecorrigeerd van uit de hoek.

De wedstrijd kabbelt voort (het wordt harken) als een Touretappe die op een zekere massasprint zal uitdraaien. Aan de andere kant van de kamer orakelt iemand dat hij de broer van de neef van de materiaalman van de Red Sox nog in Ghana bij de F-jes heeft zien spelen. Een ander houdt een pleidooi om de oortjes buiten het honkbal te houden. Over het D-woord (de snoeppot) wordt vanavond niet gepraat. Wel zien we dat huisreporter van de Rangers, Emily Jones, een keer moet wegduiken voor een foutbal. Een beetje actie kan inderdaad geen kwaad.

Dan slaat “die dekselse Michael Young” een mooie homerun. Dat wordt door de besnorde vriend bevestigd dat hij een heel bruikbare speler is voor de Rangers.

De nerd van de 10 kilometerregel mompelt iets over een rondje 32, maar dat ontgaat de rest van de huiskamer.

Hierna volgt de kennelijk 500ste strikout van Matsuzaka in de MLB. Het ontgaat het gros van de toeschouwers maar deze aangooi is volgens de zelfingenomen kenner rechts van mij rechtdoor naar school en kantoor.

OK, dan schrijven WE het met potlood in de boeken.

7e inning. Er klinkt een volkslied. Welk volkslied, niet het Amerikaanse? Iedereen gaat staan, petjes voor de borst. Is dit het volkslied van Texas? Geen idee, maar we doen maar mee. Toch een emotioneel moment.

Dan spelen we weer verder.

Er volgt een mooi dubbelspel. Alhoewel: speelt ie de bal met de hand,dat is de vraag? Het wordt 5-0 en iemand zegt: het is een doei-ik-ga-vast-inning …. tik,tik,tik.

Dan doet Boston wat terug, ze scoren drie keer door ondermeer een prima hit van Marco Scutaro. Voor zo’n speler koop je een seizoenkaart, daarvoor ga je naar het stadion, roept de snor.

Ah laat toch gaan joh, dit gaat He-Le-Maal nergens over, klinkt het van uit de keuken. Daar zit iemand met zijn voeten in een bak ijswater. Zelfs Manolev had die bal geraakt.

Verder laten de Rangers het niet komen. In de laatste innings scoren ze zelf nog twee punten en Boston niet meer.

En dus winnen de Rangers de wedstrijd. Ze feliciteren elkaar na de laatste uit: iemand op de bank glimlacht tevreden: Dit is een goed stel hoor.

Zeven tegen drie, dat is het verdict van Arlington! Ik weet niet of we morgen weer kijken. Dat maakt de heren honkballers niet uit, want de MLB wacht op niemand.

Terug naar de realiteit … 00:10 uur, morgen werken, het regent dat het giet, de vriend stapt op, moet de hond nog uitlaten. Dat moet ik binnenkort ook.
Maar eerst heffen we samen nog het glas want wie horen we daar?
Dalida!